Schrokken jullie van de foto? Hoeft niet hoor, dat is al een tijd geleden. Toen ik nog een heel jong meiske was (een half jaar of zo) merkte ze op school dat ik een beetje raar ging zitten. Er werd ineens door de juffen van de school én door mijn mensen van alle kanten naar mij gekeken. Joepie wat een aandacht! Ik hoorde de juffen toen tegen mijn mensen zeggen dat het misschien verstandig was om de dokter even naar mij te laten kijken. Nog meer aandacht! Een paar dagen later gingen mijn mensen met mij naar de dokter en ja hoor, van alle kanten kwamen er lieve doktersmensen op mij af die mij aaiden en knuffelden. Goh, best leuk bij de dokter.Toen moest ik bij de échte dokter naar binnen en werd ik op een tafel getild. Ik werd bekeken en bevoeld en ik moest weer gaan zitten. De dokter vond het toch wel een blafgoed idee om een foto van mijn achterpoten te maken. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Van mijn poten?”, mijn prachtige snoetje is toch veel leuker! Maar het moesten echt mijn poten zijn. Toen de foto’s klaar waren bleek dat ik een uhhhh….ff denken…. ‘aangeboren afwijking’ aan mijn achterpoten had en dat ik geopereerd moest worden. Ik had namelijk al een beginnende vorm van artrose of zoiets. Kreeg ik dan nóg meer aandacht? Enfin, mijn mensen maakten een afspraak voor mijn eerste poot (ja hoor….) en toen het zover was ging ik weer vrolijk mee naar de dokter. Weer allemaal aandacht!
Veel meer dan dat mijn mensen weg gingen en mij daar achterlieten (dat was NIET leuk!) weet ik eigenlijk niet meer, want al snel kwam er een lief vrouwmens die mij naar de dokter bracht. Voor dat ik wist wat er gebeurde, viel ik in slaap…
Toen ik wakker werd, voelde mijn poot heel vreemd en er zaten allemaal witte lappen omheen! Dat was wel raar. Maar gelukkig kwamen mijn mensen mij toen alweer snel halen en mocht ik lekker naar huis. Daar werd ik in de kussens gelegd, kreeg ik wat lekkers (joepie!) en moest ik mij rustig houden. Uhhh…. ik? Rustig? Haha, wat een mop! Nou ja, heel veel keuze had ik ook eigenlijk niet, want lopen ging wel wat lastig en dat is niet zo raar, want ik begreep later van mijn mensen dat de dokter mijn poot had doorgezaagd(!), goed gezet en met bouten en schroeven weer vastgezet. Zo hé, wat een verhaal he? Ja, en dat moest toen later nog een keer met mijn andere poot. Nou, is dat blafzielig of niet?
Mijn mensen vonden van wel. Die hadden zó met mij te doen! Ik hoorde hen soms zeggen: ‘Zo jong en dan twee van die zware operaties!’ en dan kreeg ik weer aaitjes en wat lekkers…. Maar goed, ik heb wel begrepen dat ik er al lang niet meer geweest zou zijn als ze mij toen niet hadden laten opereren… Zitten doe ik overigens nog altijd een beetje raar…lekker puh!
Zooo grappig!
Ach lieve Chaya, wat een verhaal. Als je het nu maar niet “op je heupen” krijgt ga je nog een lang, leuk en lekker verwend leven tegemoet, samen met je maatje Cooper. Ik ben benieuwd hoe het met hem is.
Fira